گوگولی مگولی

بعضی ها همه اش دلشون می خواد "آدم خوبه" باقی بمونند.

ازاون آدم هایی بمونند که هرکی می بینتشون لپ هاشونو فشاربده، بهشون بگه "گوگولی مگولی". 

به هیچ وجه من الوجوه حاضرنیستند اخم کنند، غیرتی بشن، کاسه داغ ترازآش بشن، یا به خاطرکسی که باهاش نشست وبرخاستی دارند حالا به هرشکلی، انگشتی تکون بدند. 

یعنی بهت نزدیک می شن، بعد وقتی دلت می خواد یک جایی بیان یک حالی بهت بدند چون مثلا یک شخص سومی داره حالتو می گیره، اگر ببینن با این حال دادن یک چند نفری رو ممکنه ازخودشون برانند، نمیان جلو. یکهو بهونه میارن. نرم، بدون اینکه ناراحتت کنن، یکجورخاصی، میرن کنار.

اینهایی که اینطوری هستند، با آنهایی که اصولا برای کسی تره خرد نمی کنند فرق دارند. این دسته دوم برای تو تره خرد

نمی کنه ولی با اون کسی هم که حالی ازتو گرفته لزوما چاق سلامتی هم نمی کنه. اینها همینطوری عنق وسرد همیشه هستند با همه.

ولی اون دسته اول ترجیح میدن "آدم خوبه" بمونند تا اینکه وارد داستانی بشن که باعث بشه به کسی رویی بندازن، یا زوری بزنن، یا صدایی رو کمی بلند کنن.

اینها ترجیح میدن یک تصویر مهربون و خونسرد و با لبخند همیشه از خودشون نشون بدن، دلشون می خواد تمام اون چند صد نفری که دورشون حلقه زدن همیشه قربونشون برن، تاییدشون کنن، و کاری نکنن که مبادا، زبونم لال، این قربون رفتن ها کم بشه.

اینها هیچ کاری نمی کنند که خدشه بیاره به چهره شون. چهره یی که فکر می کنند دوست داشتنیه. با یک استراتژی خیلی عجیب هم همه رو در حداقل رضایت نگه می دارند.

ولی والله دوست داشتنی نیست این چهره. روی چهره شون انگار یک لبخند احمقانه به طرز فجیعی ماسیده به مدت ۲۴ساعت در روز، هفت روز هفته، سی روز در ماه، ۳۶۵ روز در سال.

آدم حس می کنه این جورآدم ها پابند هیچ اصولی نیستند، با همه نشست و برخاست می کنند، سطحی، با لبخند. و اینطوری هم خیلی خوش وخوشحال هستند.

چطوری میشه که بعضی ها اینطوری میشن؟ چی تو مغزشون می گذره؟ چطوری محک می زنند رابطه شون رو با آدم ها؟ آیا دنیاشون بهترازدنیای آدم هایی هست که یک گروه کوچک دورخودشون دارن و به موقعش حال میدن، دعوا می کنن، قرمز میشن، شاکی میشن، آشتی می کنن ؟ چه لذتی

می برند ازاین یکنواختی؟

نمی فهممشون .