زور

دیدین وقتی یک کتابی می خونین یا نقاشی ای را نگاه می کنین  یا فیلمی را می بینین ، پیش خودتون فکرمی کنین نویسنده چه ریختیه؟ نقاش چه جورآدمیه؟ کارگردان چه تیپیه؟ بعضی وقت ها هم خیال پردازی می کنین وچیزی ازطرف در ذهنتون 
می سازین وآنچنان مطمئن هستین  که تصویردرستی دارین که وقتی خود طرف را می بینین و شانس این رادارین  که دو کلمه هم باهاش صحبت کنین ، یکهو انگارآب سرد ریخته اند روی سرت. میگی "این بود؟"، "این چراهیچ ربطی به اون چیزی که فکرمی کردم نداشت"؟

حالا مهم این نیست. مهم بعدشه. حالا ازاین به بعد چه غلطی می کنی؟ یعنی مثلا اگر نقاش بداخلاق بود، وعوضی بود و لاس بزن بود واصلا چیز گندی بود، روی نقاشیش که تو سالها فکر می کردی عالی است و کیفشو می کردی، اثر می گذاره؟ نشد دیگه. نباید. ولی سخته و ما ایرانی ها آی افتضاحیم تو این کار. یعنی طرف کارش هرچقدرهم خوب باشه، ولی با خودش حال نکنی، اصلا تعطیل. میری فیلم طرف روببینی، مردم میگن "آخه این مرتیکه فیلمش دیدن داره؟" می پرسی "مگه فیلم هاشو دوست ندارین؟ میگن "خودش چیز گندیه.". 

بعد یاد داستان معروف الیا کازان میفتی که درزمان مک کارتی همکاران و دستیاران خودش را لوداده بود وسالها بعد که اسکارافتخاری می گرفت عده ای در سالن بلند نشدند که دست بزنند وگفتند خائن است. یا پولانسکی وداستان خوابیدنش با یک دخترنوجوان وقضیه استردادش به آمریکا. بعد بیاین بگین "چاینا تان؟" چطورممکنه آن فیلم را ببینی؟ مرتیکه متجاوز کثیف... یا "در بارانداز"؟؟ مرتیکه خائن."آژانس شیشه ای حاتمی کیا"؟ اصلا. هدیه تهرانی؟ عمرا.

خوب نمیشه. یعنی نباید اینطوری باشه. پیکاسو هم عوضی بود، بتهوون هم گه غریبی بود. حالا چیکارباید کرد؟ اصلاهروقت قراره هنرمند پدیدار شه، تو دربرو، الفرار. یا اینکه آنچنان روی خودت کار کن که هر کدام را جدا ازهم ببینی. البته از آن طرف هم میشه ها. مثلا طرف کارش افتضاح باشه ولی با خودش حال کنی و فکرکنی کارش خوبه. یعنی طرف را ببری عرش اعلا. تو این کارهم بد نیستیم خداییش!  ولی خوب نمیشه اینطوری. نباید اینطوری باشه اصلا. زوربزنیم عوض شیم دیگه.